مدتی ست که سخت گرفتار بیماریست، ضربان نفس هایش آرام آرام است، دریای چشمانش گل آلود، قدرت دستانش به یغما رفته  وطنم سخت خسته است، همچون مسافری غریب در دل کویری بی انتها زانوهایش هی سست میشوند هی سست میشوند و ناگهان ساختمان وجودش آغوش زمین را بغل میکند هی بغض میکند و آن را قورت میدهد رگ غیرتش کبود میشود، احساسش ورم میکند، اما دم نمیزند، به قول مادربزرگ همه چیز را در خودش میریزد، آنقدری که موهای سرش هم خشک میشوند‌، هرزگاهی دستش را به سینه اش میکوبد و رنج هایش را مخفی می سازد اما آسمان دلش دیگر طاقت ندارد ،چشمانش کم سو شده اند‌، راه را گم میکند، به بیراهه میزند.

نه نه اصلا میزند به دل راه، اما راه نفس، راه بازی های کودکانهٔ بچه های شیراز، راه قدم های گل زدهٔ باغ پیر مرد گیلک سرش گیج میرود، شبنم از چشمانش سرازیر میشود، از سهند و سبلان سر میخورد، به پهنای کارون و کرخه میرسد، غصه هایش میزند بر رنگ سبز نخل ها، در دل چشمه ها، میزند بر سقف خانه ها، ناگهان بغض هایش میکشنند، میزند بر استواری دروازه قرآن، میزند وسط خنده های کودکانه آن مسافر غریب، میزند در اعماق دلخوشی های آن خانه ته کوچه بن بست، عقده های وطنم، غصه های وطنم، درد های وطنم، سیل میشوند در زندگی های مردمم، سیل میشود حاصل عمر پدر پیر آن خانه کاه گلی  سیل میشود شکوفه های داخل عکس آن جوان عکاس سیل میشود عید نود و هشت جانمان…