پیدایش ابر را به طور ساده می توان در حَمّام مشاهده کرد. در دَمای معمولی حمّام مقدار معینی بخار آب در هوا وجود دارد. اگر شیر آب گرم را باز بگذاریم، مقدار بخار آب هوای حمّام افزایش می یابد و کم کم به حدی می رسد که هوا دیگر نمی تواند بخار آب بیشتری در خود نگه دارد. در این حالت می گوییم که هوا از بخار آب سیر (اشباع) شده است. دمای هوا را در این حالت نقطه ی شَبنَم می نامند. 

هنگامی که هوای گرم از سطح زمین به طرف بالا حرکت می کند، کم کم سردتر می شود. در نتیجه مقداری از بخار آب آن به دور ذرّه های کوچکی که در هوا پراکنده اند جمع می شود و میلیون ها ذرّه ی کوچکِ آب پدید می آورد که در هوا شناور می شوند و به صورت توده های بزرگ یا کوچک ابر در می آیند. اگر هوا بسیار سرد باشد، بخار آب مستقیماً به ذرّه های کوچک یخ تبدیل می شود و تشکیل ابری از ذرّه های بسیار یخ می دهد.

ذرّه های آب یا یخِ ابرها ممکن است به یکدیگر بپیوندند و به صورت قطره های باران یا دانه های برف به زمین فرو ریزند. این ذرّه ها ممکن است بر اثر افزایش دمای پیرامون ابرها بار دیگر به بخار آب تبدیل شوند.